De dood moet wat meer uit de taboesfeer lazen wij laatst in een artikel. Maar dat is het toch al lang? Het is wel heel doodsimpel om doodleuk een dooddoener als "de dood moet uit de taboesfeer" te verkondigen. De dood is doodgewoon overal. Denk aan de ene vriend, die doodgoeie gast, die als de dood is voor zwarte katten...om je dood te lachen. Of die dodelijke blik van je partner als je weer eens wat bent vergeten, doodvermoeiend. En soms de doodsteek van wat een leuke avond had moeten worden. Daar slaat je biertje toch werkelijk van dood. Onbewust praat je dus al heel veel over de dood. Nog zo één...de dood of de gladiolen. Of wat te denken van de mooiste dag van je leven? Je geeft je ja-woord aan de allerliefste. Wat beloof je dan eigenlijk? Je hoort het de ambtenaar van de Burgelijke Stand vragen: "Beloof je getrouw alle plichten te vervullen tot de dood jullie scheidt?" Wat raar is het dan om het woord Dood te horen tijdens zo'n mooi moment waarop je de liefde voor elkaar viert. Of toch niet en is het eigenlijk een doodgewone vraag? Zit de dood dan nog wel in de taboesfeer? Komt het dan door de negatieve emotie die het woord oproept: hoge hoeden, zwarte auto's, strakke gezichten? Of is het de harde klank van het woord: DOOD? Wat het ook is, beroepshalve hangt de dood altijd om ons heen. Iedereen die ons kent, associeert ons hiermee. Zij zijn er aan gewend en praten er dus makkelijk met ons over. Het is zoals het is, de dood is niet leuk. Sterker nog, dichter/schrijver Jules Deelder heeft het in de laatste regel van zijn gedicht "de Dood" heel goed verwoord. Klik voor het gedicht op deze link: https://www.youtube.com/watch?v=EAC49IvJI70

Inderdaad met die laatste zin zijn wij het roerend eens en maken wij, door onszelf te zijn, de harde klank van het woord "Dood" doodgewoon zachter.