Het is 20.45 uur en we ruimen op na een familiebezoek als de telefoon gaat.

“Mijn vader is net overleden, kunnen jullie ons helpen?” horen wij de dochter aan de andere kant van de lijn zeggen. Natuurlijk gaan wij helpen, leggen uit dat we eerst onze collega gaan bellen die het overbrengen vanuit het woonhuis zal begeleiden en dat wij binnen 15 minuten in de auto stappen en naar hen toekomen.

Nadat we hebben opgehangen, bellen we onze partners. “Ik ben ietsje later thuis dan gepland. Er is net een overlijdensmelding binnengekomen.” Beiden reageren begripvol. Ze zijn het inmiddels gewend én er volledig in meegegroeid. Eens te meer een besefmoment dat we blij met hen zijn. Wij kunnen gelijk aan het werk, terwijl het thuis gewoon ook allemaal door kan gaan.

We komen aan bij het woonhuis en onze collega staat al op ons te wachten. De dochter laat ons binnen en na een eerste kennismaking, wordt de overledene netjes op de brancard gelegd. Samen met de dochter en kleindochter begeleiden we meneer het woonhuis uit. De auto wordt gestart en meneer zal, geheel volgens de wens van de familie, worden overgebracht naar onze thuisbasis, uitvaartcentrum de Schakel in Delft. We spreken met de familie af dat we de volgende dag terugkomen om het afscheid te gaan bespreken. “Helemaal goed” zegt de echtgenote, “maar het wordt klein hoor. 5 mensen is meer dan genoeg.” We knikken begrijpend. Voor ons maakt dat niks uit, het moet goed voelen en passen bij de naaste familie. Dát is ons uitgangspunt.

De volgende ochtend worden we ontvangen met koffie en iets lekkers en de echtgenote valt gelijk met de deur in huis: “Ik heb vannacht liggen nadenken en met mijn dochter gesproken en het afscheid moet waardig zijn en recht doen aan zijn leven en aan hem. Ik wil niet naar een crematorium met koffie en cake na afloop. Daar zijn wij niet van.” Duidelijkheid voor alles en daar kunnen wij wel iets mee.

Gaandeweg wordt het idee van een klein afscheid losgelaten en ontstaat er draaiboek voor een afscheid voor meer dan 90 mensen op een mooie en warme locatie. Met elkaar werken we naar het afscheid toe. Een week lang hebben we nauw contact. We maken samen met de familie een mooie rouwkaart, er wordt muziek aangeleverd, krijgen foto’s voor een diapresentatie. Er is ook goed contact met de locatie waar het afscheid plaatsvindt. Allemaal hebben we hetzelfde doel voor ogen…een mooi en waardig afscheid.

En dan is het zover…de dag van het afscheid. We zijn allebei gezond gespannen en checken nogmaals of we alles bij ons hebben voor we vertrekken. Op de locatie checken we de presentatie en de muziek nog een keer….zekerheid voor alles. En dan komt de familie binnen gevolgd door de eerste genodigden…het gaat beginnen. Stephanie gaat het afscheid voor en Marcus bedient de muziek en diapresentatie. We moeten elkaar volledig vertrouwen, allebei onze verantwoordelijkheid nemen en tegelijkertijd toegankelijk en relaxt blijven naar de familie en genodigden.

Het afscheid loopt soepel, het resultaat van een goede voorbereiding en relaxte samenwerking. De familie is, ondanks de situatie, opgelucht en blij met dit afscheid omdat meneer, na een periode van heel erg ziek zijn, de waardigheid die hij zo verdiende terug kreeg.

Onderweg naar huis zijn we allebei stil. Vlak voor we thuis zijn zeggen we bijna tegelijk….ben zo trots op ons! We beseffen dat een afscheid altijd goed moet gaan. Je krijgt geen tweede kans en gespannen zijn hoort daar dan gewoon bij. Ook dat zijn wij…de AfscheidsRegisseurs.