De telefoon gaat. Marcus belt mij. "Steef ik heb net een vriendin van een vriendin van jou gesproken, wil jij haar terugbellen?" Ik bel haar en haar "reservevader" blijkt te zijn overleden. Zomaar ineens, net terug van vakantie. We spreken af dat wij ‘s avonds bij hen langsgaan. 

We bellen aan, het is druk in de woning. We gaan naar binnen en zien direct dat de overledene een bijzondere man is geweest. De woning is, na het overlijden van zijn vrouw, een echte mannenwoning geworden. Mooie posters aan de muur, een wand met een grote volle boekenkast, maar vooral…de woning ademt de sfeer van de Native American People, de Indianen. En direct beseffen wij dat we dát tijdens de uitvaartdienst kunnen laten terugkomen als de familie dat wil…

We gaan het gesprek aan en de emoties van de dag zitten hoog. We luisteren naar de verhalen van de familie en bespreken de dag van de uitvaart. De zus van de overledene woont in het Noorden van het land en wil, voordat ze naar huis gaat, haar broer graag nog zien. Het is fijn dat haar broer bij ons in uitvaartcentrum De Schakel in Delft ligt. We hebben daar de sleutel van en kunnen altijd naar binnen. We spreken af dat we de komende dagen de uitvaart verder vorm gaan geven en dat verloopt soepel. De kaart wordt digitaal gemaakt. Sprekers melden zich, de muziek wordt uitgekozen.

En dan is daar de dag van de uitvaart… en op de kist staan geen bloemen maar er ligt een deken met een buffelgewei erop, daarop staat een beeld van een indiaan, er liggen dromenvangers en een trommel. Naast de kist zijn eigen kandelaar in dezelfde sfeer en voor de kist staan zijn mooie leren cowboylaarzen. Scooby, zijn hondje is er ook, het was zijn beste vriendje en hij scharrelt lekker door de aula. Er staan foto’s klaar die zijn leven weergeven. We testen de mooie muziek die is uitgekozen en ineens hangt er een echte inheemse Amerikaanse sfeer in de aula. Dat is dus de kracht van muziek.

Er hangt ook een spijkerjasje in de aula, met achterop een tekening en de naam van een artiest Eric Sardinas. Daar staat ook een muziekstuk van klaar. Het is blues, het is rock en we weten allemaal…die gitaren moeten door je ziel gaan dus dat muziekstuk gaat een beetje harder tijdens de dienst.

Als de dienst is afgelopen en de genodigden de aula verlaten hoor ik 2 mensen praten waarbij de ene persoon zegt: “Ik vind het zo mooi dat ik door dit afscheid, zoveel facetten van zijn leven heb mogen leren kennen. Dit was wie hij was, ik herkende alles wat er werd gezegd, wat ik heb gezien en gehoord.”

Ik laat dit tot mij doordringen en denk…en dit is precies wat wij zo belangrijk vinden! Iedereen in de aula moet de overledene herkennen in het afscheid dat voor hem wordt geregisseerd. En als dat betekent dat er een indiaan op de kist staat ipv bloemen, zijn laarzen bij hem zijn en de muziek net een tandje harder staat zodat je het voelt in elke vezel van je lijf dan is dat het juiste sfeertje en zo kan een afscheid dus ook…