“Wordt er in jullie werk ook wel eens gelachen?” Het is een vraag die ons regelmatig wordt gesteld. En ja, wij lachen ook als we aan het werk zijn. Niet over, maar mét elkaar. Afgelopen dinsdag waren wij op kantoor. We hadden een afspraak met Puk. Zij gaat ons interviewen voor een artikel in een krant. “Wat willen wij eigenlijk gaan vertellen?”, vragen wij ons hardop af. 'Go with the flow' is ons besluit als de bel gaat.

Met Puk is het makkelijk kletsen en vliegen de ideeën snel over tafel. Van het één komt het ander en zo komt de boodschap die wij willen overdragen uiteindelijk goed op papier te staan. Daar zijn we van overtuigd. Dan ineens zegt ze: “Laten we ook even wat foto’s maken voor bij het artikel.” En dan gebeurt het…we lijken allebei een soort van te bevriezen. We vinden het namelijk nog steeds lastig om zélf op een foto te staan. Het gaat niet om ons, maar om de families die wij mogen bijstaan. Zij verdienen alle aandacht, niet wij. Maar goed, we moeten er toch aan geloven. 

We werken eigenlijk altijd met Mark, de man van Stephanie. Hij is onze professionele 'huisfotograaf' en we zijn aan elkaar gewend. Maar zelfs dan vinden we het vaak nog lastig om leuk op een foto te komen. Het lukt uiteindelijk altijd wel, dus zal het nu ook goed komen. Wat ongemakkelijk starten we de fotosessie. Al snel wordt het poseren losgelaten. “Doe maar gewoon zoals jullie normaal ook doen als je aan het werk bent”, zegt Puk. “Ik druk steeds op het knopje en dan zien we wel wat er bruikbaar is.”

Niet met je armen over elkaar, beetje meer rechtop zitten, even naar de lens kijken, ga toch maar voor de drempel staan want dan is de lichtinval mooier. Puk regisseert ons en wij laten het gebeuren. Na een tijdje vraagt Steef: “Zeg, heb je inmiddels niet genoeg ‘Kaal en Krullen’-foto’s?” Puk kijkt op, is even stil, schiet dan in een schaterlach en steekt ons hiermee aan. Volgens ons zitten daar de leukste foto’s tussen. Niet geschikt voor bij een krantenartikel, maar zeker wel het delen waard. Gewoon om even een lach op jullie gezicht te brengen. En om te laten weten dat wij ook nog steeds kunnen lachen…