94 en "still going strong"
“Wij komen toch ook echt overal hè, Steef” hoor ik Marcus achter mij zeggen als we het erf van een boerderij in een prachtig buitengebied in onze Randstad oplopen. En ja inderdaad, we komen allang niet meer alleen in Groot-Rotterdam. Zo werden wij laatst gebeld door de eigenaresse van deze boerderij met vraag of wij eens bij haar wilde langskomen om over haar uitvaart te praten. We werden hartelijk begroet en ik nam naast haar aan tafel plaats. Bij gebrek aan een stoel nam Marcus, met goedvinden van de dame, plaats op haar rollator. Het ijs was gelijk gebroken. En naast haar uitvaartwensen was er nog zoveel meer om met haar over te praten. Ik keek uit op de, in volle bloei staande, Magnoliaboom. Ook een mooi gespreksonderwerp. Evenals haar carrière. Zij vertelde dat zij als één van de eerste vrouwen ging werken bij de BVD, door haar in het hele verdere gesprek “de dienst” genoemd. Ze heeft nog steeds contact met een aantal van haar toenmalige collega’s. Ze vertelde dat ze heeft gediend in Nederlands Indië, heeft geprogrammeerd op de eerste computer die zo groot was als haar halve keuken maar ook dat ze altijd een groen uniform met rok moest dragen. En dito kleur ondergoed. “Dat was toch zo lelijk en zat vreselijk” lachte ze. En wij zagen het voor ons en lachten met haar mee. Tot het moment dat Marcus om haar legitimatiebewijs vroeg, dachten wij dat we met een dame van begin 80 aan tafel zaten te kletsen, maar niets bleek minder waar. Deze dame was al 94! Tot 2 maanden geleden reed zij zelf nog auto en liet elke dag haar lieve trouwe herdershond Loekie rennen in het bos of langs het water van het Noord-Aa. Nu ze haar auto had verkocht vanwege steeds slechter wordend zicht, merkte ze dat haar wereld ook figuurlijk kleiner werd en was het tijd om ons uit te nodigen. Oh ja, zij wilde het over de dood hebben maar in plaats daarvan hadden wij het alleen maar over haar rijke leven en de dood is dan ook helemaal niet belangrijk. Wat een positieve en opgewekte uitstraling had deze dame. Nadat we het wensenformulier met haar hadden ingevuld, was het tijd om afscheid te nemen. We stonden op en ze zei: “Als jullie nog eens in de buurt zijn, kom dan gerust langs voor een bakkie, hoor. Ik vond het heel gezellig met jullie.”
Toen we het erf af liepen realiseerden wij ons dat wij eigenlijk heel bevoorrecht zijn omdat we 1,5 jaar geleden de keuze hebben mogen maken om écht de tijd te kunnen nemen voor mensen zoals deze mevrouw. Een mooie kennismaking die we koesteren…