Half februari waren wij op de koffie bij Peter en Ria. We kennen hen al een tijdje via het vrijwilligerswerk dat wij doen bij Laurens zorginstelling de Oudelandse Hof in Berkel. Een lief echtpaar dat daar meer dan 25 jaar geleden met de wekelijkse radio-avond is begonnen. Een echtpaar dat zich altijd met hart en ziel als vrijwilliger in de omgeving heeft ingezet. Zij dragen dat op hun beurt weer over op hun kinderen en kleinkinderen. De reden van ons bezoek was minder leuk. Peter is ziek en wilde met ons praten. Gaandeweg het gesprek hoorden we dat een uitvaart in een crematorium niet fijn voelde gezien eerdere verliezen van dierbaren in hun gezin. Peter en Ria gaven aan dat zij, juist voor hun kinderen en kleinkinderen, liever ergens anders afscheid zouden willen nemen. Niet zo formeel maar in een fijne omgeving een rustige sfeer. En zo ontstond het idee om het afscheid te organiseren in Charlie’s in Berkel en Rodenrijs. Ineens viel alles samen. Het is bekend, voelt vertrouwd voor iedereen. Zodra wij deze locatie voorstelden begonnen Peters ogen te glimmen en Ria’s schouders ontspanden zich. Hier zochten ze naar. We spraken af dat áls het zover zou zijn, wij Peter het allermooiste afscheid zouden geven, gewoon omdat hij dat verdient.

En nu, veel sneller dan verwacht, is het zover. Peter heeft afscheid genomen van het leven. Hij heeft de strijd zeker niet verloren! Hij heeft het zo goed gedaan, zo sterk geweest tot het allerlaatste moment. En gewoon, zoals Peter was, de regie gehouden tot het einde. Wij zijn blij dat wij hem mochten leren kennen en trots dat wij het vertrouwen krijgen om Peter's afscheid te mogen begeleiden. Op een locatie waar hij vaak is geweest, lekker heeft gegeten, genoten en feestjes heeft gevierd.

Het wordt een afscheid met mooie muziek en herinneringen in een select gezelschap met een grote glimlach door de tranen heen. En daarna, op zijn laatste reis naar het crematorium stoppen we nog even met Peter bij de Jeu de Boules en de Oudelandse Hof…gewoon omdat ook dát een groot deel van zijn leven is geweest. Thuis, zittend in zijn stoel die maandagmiddag in februari, zag hij het voor zich.

Wat is het toch fijn, maar vooral stoer, dat hij zelf heeft kunnen meebeslissen over zijn laatste afscheid. Wij hebben diep respect voor Peter, die toen het nodig was, met de niet aflatende hulp van zijn grote steun en toeverlaat Ria, dit lastige gesprek met ons aanging. Want nu wordt het écht een afscheid volgens zijn script.