Er is één zin die Stephanie en ik waarschijnlijk vaker uitspreken dan “Wil je koffie?” namelijk: Je kan een uitvaart maar 1 keer doen.

En daar staan wij ook volledig achter. De lat ligt hoog en juist daarom steken we uren, soms dagen, in het leren kennen van de familie die we op dat moment begeleiden. Het verhaal, de liefde, de details. Je kan het immers maar één keer doen is wat wij jaren geleden in het begin van onze “uitvaartcarriere” meermaals hoorden… 

En toch blijft het mensenwerk. En waar mensen werken, juist, worden fouten gemaakt. Afgelopen week mocht ik dit zelf pijnlijk én leerzaam ervaren. De familie die we begeleidden wilde met een rouwauto en een volgauto naar het crematorium rijden. De planning stond als een huis. De aanvraag had ik keurig opgesteld, uitgeprint voor het dossier, door Stephanie laten controleren. Alles klopte, niets kon er misgaan, dacht ik.

Tot ik om 11.25 uur werd gebeld: “Marcus, de volgauto zou ons toch om 11.15 uur komen ophalen, hij is er nog steeds niet.”

Mijn wereld stond even stil. Je kent dat gevoel wel, alsof je in een slow motion naar je eigen denkfout kijkt. Ik belde onmiddellijk de firma waar wij ons rouwvervoer bestellen. “Nee, het spijt ons maar wij hebben geen aanvraag ontvangen” was het antwoord.

En toen viel het kwartje. Ik had de aanvraag opgesteld. Ik had ‘m geprint. Ik had ‘m laten controleren, ik had werkelijk alles gedaan… behalve één ding: OP VERZENDEN KLIKKEN.

Een beginnersfout eerste klas. De soort waar je ‘s nachts ineens rechtop van in bed kunt zitten. Zo eentje waar je wakker van blijft liggen. Helaas was dit geen oefensituatie. Dit was 2 uur voor de uitvaart. Vanaf dat moment kan je maar één ding doen: doorpakken en in actie komen. Dankzij de geweldige medewerkers van het rouwvervoer stond er uiteindelijk tóch op tijd een rouwauto klaar bij het verzorgingstehuis, waarbij de familie aangaf zelf achter de rouwauto aan te zullen rijden.

Het mooiste op dat moment voor ons was dat ze begripvol, warm en zelfs ontspannen reageerden. En dat heeft volgens mij maar een reden: we hadden in het voortraject al een echte band opgebouwd. We waren open geweest, eerlijk en dichtbij. Daardoor konden we op dat moment ook eerlijk zijn. Ik heb direct gezegd dat het mijn fout was, geen excuses, geen omwegen. Direct de pleister eraf getrokken. En dat werd meteen geaccepteerd… Mijn straf was wel een hele dag hoofdpijn en ’s avonds wakker liggen in bed; maar als dat nou alles was…

Mijn les was een mooie (en al jaren bekend):

Hoe hoog je de laat ook legt, hoe zorgvuldig je ook werkt… een fout is zo gemaakt.

Daarom blijft het zo belangrijk om open te blijven, kwetsbaar te durven zijn en altijd- maar dan ook altijd- de checks te blijven doen. Check, dubbelcheck.

Want juist onze menselijkheid… is óók wat families in ons waarderen. Ik ben niet kleinzerig maar deze pleister doet pijn.