En zo loopt alles net weer even anders...
Het is 24 december. Na een drukke week waarin we twee opdrachten mochten afronden, zijn alle kerstboodschappen eindelijk binnen en kan onze traditionele familie-avond beginnen. Gezellig kaasfonduen met man en kind. En daarna…lekker in pyjama op de bank samen een kerstfilm kijken. Ik heb er zin in.
De kerstfilm loopt ten einde als ineens de telefoon gaat. Ik beantwoord de telefoon en hoor een dochter vragen of wij haar kunnen helpen want haar vader is zojuist overleden. Ik geef haar aan dat ik Marcus ga bellen en dat we dan naar haar toe komen. Dat vindt ze fijn. Ik bel Marcus en ook hij geniet van een kerstavond met zijn familie maar zegt gelijk: “Ik ga nu naar huis en zie je zo.” We staan allebei gelijk weer helemaal aan.
En zo zitten we een klein uur later in de auto onderweg naar Rotterdam-Ommoord. We komen aan bij het verzorgingshuis en gaan samen met de familie naar boven. De twee dochters wijzen onze collega’s naar de kamer van hun vader, laten zien waar de kleding ligt en zo kunnen zij aan het werk. Wij gaan met de familie in de huiskamer zitten. “Willen jullie koffie?” vraagt de dochter ons. Ondanks dat het inmiddels 23.30 uur is, zeggen wij allebei volmondig ja. En tijdens de koffie horen wij hoe de laatste periode van het leven van hun vader was. Hoe hij altijd zijn Spotify-lijst aan zijn kinderen en kleinkinderen liet horen als zij kwamen. Maar nooit meer dan de eerste 30 seconden van een liedje…dan kwam de volgende al weer. Dát was hun vader en opa…nooit hele liedjes laten horen. Maar ook hoorden wij hoe hij uitkeek naar 2 januari. De dag dat zijn woning zou worden overgedragen aan de nieuwe eigenaresse. Hoe hij het haar gunde net zo gelukkig te worden in het huis als hij dat jaren en jaren was geweest. Maar bovenal verheugde hij zich op het moment dat de notaris de betaling van de woning op zijn rekening zou laten bijschrijven. Dan zou hij eindelijk eens zien hoe zo’n groot bedrag op zijn rekening eruit zou zien; zoveel nullen achter elkaar…Hij mocht het helaas niet meemaken.
Na de koffie zijn onze collega’s klaar met de verzorging en we geven aan dat we de familie met rust gaan laten. Ook stellen wij voor dat wij morgen, 25 december, de verdere details voor de uitvaart kunnen bespreken als zij dat willen. “Maar morgen is het voor jullie toch ook gewoon Kerst?” zegt de dochter. En juist dat is dan voor ons ineens onbelangrijk. Deze familie heeft ons nodig en dan zijn wij er…altijd! Ook tijdens de bijzondere dagen van het jaar…