"Jij kan dit" zeggen Marcus en ik altijd tegen elkaar voordat één van ons de uitvaartdienst voorgaat. Gewoon omdat we bij elkaar ook de gezonde spanning zien, die we tijdens een dienst nog steeds voelen. We spreken er verder nooit samen over, maar we kennen het wel van elkaar.

Voor mij is zo'n moment van spanning dat ene (onmisbare) woord tijdens een uitvaartdienst. Eén woord dat ik in mijn dagelijks leven zonder enige moeite uitspreek, maar zodra ik een uitvaartdienst moet voorgaan bij mij spanning geeft. Gewoon omdat ik er dan over struikel. Ik ben altijd blij als ik het weer heb gezegd en hoop dan maar dat niemand het verder opvalt als het er niet helemaal vloeiend uitkomt. Ik sta voor in de aula, open de dienst, heet iedereen welkom en dan weet ik dat "het woord" er aan komt. Ik kan dit. Niet nadenken, gewoon ademhalen en uitspreken denk ik. "Herinnering". Pff, het is er uit! Zonder stotteren dit keer. De uitvaart gaat goed en loopt zoals gepland. We nemen afscheid van een tevreden familie. 

Als we onderweg naar huis zijn, zegt Marcus ineens gekscherend: "Het ging goed het vandaag met je s-s-s-splaakgeblek?" We moeten allebei onwijs lachen en ik besluit dat mijn spraakgebrek vanf vandaag geen moment van spanning meer gaat zijn, maar gewoon een herinnering.