Waarbij heel Nederland in de ban is van het Nationale Hitteplan, houden wij onze hoofden altijd koel. Althans dat proberen we, maar ook wij blijven maar gewoon mensen. Het is de dag van een afscheid als wij eerst nog een afspraak hebben in Bleiswijk. Daarna gaan we naar het uitvaartcentrum in Delft waar we de dienst voorbereiden. Ineens zien wij dat het al later is dan we dachten.

Gelijk moet er een tandje bij. De overledene moet in onze auto, het bloemstuk erbij, de plexiglazen schragen moeten mee, oh en de brancard moet uit de auto. Dan nog even omkleden in versnelling 10 en met klotsende oksels stappen wij in een bloedhete auto. De route van het uitvaartcentrum naar het crematorium, langs de Schie, brengen we allebei door met een hitte-aanval. 

We komen aan bij het crematorium en scannen allebei de parkeerplaats. 'Gelukkig, de familie is er nog niet', hoor ik Marcus zeggen. Ik stap uit de auto terwijl hij doorrijdt naar de garage. De medewerker van het crematorium doet de deur open en zegt: 'Wat fijn dat jullie er weer zijn. Hoe is het?' 'Nu goed', hoor ik mezelf zeggen, waarop hij zegt: 'Wat zijn jullie extreem vroeg, joh'. 'Zeg dat maar niet tegen Marcus, want hij denkt daar anders over', zeg ik. De medewerker van het crematorium kijkt op zijn dagbrief en zegt: 'Nou 2 uur voor aanvang van de dienst is toch echt wel heel vroeg in onze beleving'.

Mijn ogen worden groot van verbazing en ik zeg: 'Huh, het is half 1 geweest, dan hebben we toch nog maar een uur?' Maar hij blijft volhouden dat wij pas om half 3 beginnen. En dan krijg ik stress, schop mijn schoenen uit want ik wil grond onder mijn voeten voelen. Een rare gewoonte van mij als ik stress heb. 'Hou dit nog maar even weg bij Marcus want ik moet eerst zeker weten dat wij ons vergissen'. Ik zie het namelijk al helemaal voor mij dat wij op de rouwkaart half 2 hebben gezet en het crematorium hebben geboekt om half 3. Ik pak de rouwkaart erbij en zie dat wij wellicht ook een kleine zonnesteek hebben opgelopen. De dienst start inderdaad om half 3. De stress is weg, ik trek mijn schoenen weer aan en de medewerkers van het crematorium barsten in lachen uit.

Samen maken wij de aula in orde, checken de muziek en de fotopresentatie waarna er tijd is voor een verkoelend drankje en een haarscherpe analyse van hoe verwilderd wij binnenkwamen tot hoe relaxt we nu op een stoel zitten. Er is alle tijd en rust om straks de familie te verwelkomen om afscheid te nemen van hun geliefde. En wij...wij vinden het onwijs fijn dat in deze warmte de medewerkers van het crematorium de rust bewaarden en goed voor ons zorgden...dank je wel, we zijn blij met jullie!