Het is dinsdagmiddag en we staan in de aula van crematorium Hofwijk. Alles is doorgenomen en iedereen staat klaar. We begeleiden vandaag het afscheid van een vader van 4 kinderen. Hij heeft een volwassen zoon en dochter, maar ook nog 2 zoons van bijna 10 en 12 jaar. Zijn overlijden kwam plotseling, zomaar ineens. De familie heeft ervoor gekozen dat de jongste 2 kinderen zelf in alle rust bij hun papa mogen zijn om afscheid te nemen. Daarna gaan zij weer weg. Het bijwonen van de hele afscheidsdienst is voor hen te heftig en dat is ook oké. 

De mannetjes stappen, samen met hun familie, de aula in. Op de beeldschermen zien zij een foto van henzelf met papa, liggend op de bank, tv kijkend zoals zij altijd met hem deden. Dan valt hun blik op de kist voor in de aula en het dringt tot hen door...daar ligt papa. De jongste loopt stoer door naar voren terwijl de oudste door verdriet en boosheid wordt overmand. Marcus en ik staan achter in de aula en het verdriet van het ventje is werkelijk hartverscheurend. De tranen schieten bij ons allebei in onze ogen. We voelen ons teveel op dit moment in de aula en besluiten, samen met de aulamedewerker (bij wie ook de tranen in zijn ogen staan), in de ruimte voor de aula te wachten. "Haal jij anders even 2 Koda's uit de auto", zegt Marcus tegen mij. Dat voelt goed, even naar buiten, even frisse lucht en ik loop naar de auto.

Koda...in het Japans betekent het "vriendje" en zo hebben wij het knuffeltje genoemd. Hij is klein, lief en zacht maar je kan er ook heel goed in knijpen of mee gooien...Koda vindt alles goed. Als ik weer naar binnen loop, staan de mannen bij hun papa en schrijven een laatste lieve groet op de kist, zo stoer, zo verdrietig en kwetsbaar. Wanneer zij de aula uitlopen, geven wij hen allebei een Koda. Hij wordt gelijk liefdevol ontvangen en geknuffeld.

Koda, onze troost-aap voor de kinderen in een familie die wij begeleiden. Hij kan het verdriet niet wegnemen maar misschien wel een beetje verzachten...