Ons werk is het einde, dat vinden wij ook echt maar soms hebben we gewoon een k*tberoep en dát durven we dan ook gewoon te zeggen.

Begin december mochten wij naar Karin, mijn oud-collega. Ze was ziek, wilde mij nog zien en Stephanie leren kennen. Met lood in mijn schoenen ging ik de kamer in het hospice binnen en daar op bed zat Karin. Haar mooie krullenbol had plaatsgemaakt voor een korte variant maar verder was ze in al die jaren niks veranderd. "Hoi Marcus, fijn dat je er bent. Dit is Fred, mijn maatje en grote steun. Dag Stephanie, ga lekker zitten." Bij mij, en ook bij Fred, kwam de realiteit van ons bezoek keihard binnen maar Karin nam het woord, brak het ijs. "Mijn lichaam is op. Ik kan niet meer. Ik wil waardig gaan en krijg dus heel snel euthanasie. Wil jij mijn uitvaart doen, Marcus?" Die boodschap kwam aan als een directe rechtse hoek en daar kwamen mijn tranen. Steef nam, eveneens met vochtige ogen, want Karin kon zich binnen een paar minuten voor je winnen, het gesprek over. En of het dooor dezelfde krullen kwam, weet ik niet maar de dames hadden ook een klik. Karin bleek een regisseur, een nog grotere dan wij. Dit gesprek was haar laatste missie. Zij las deze columns en zei bij het afscheid: "Ik zou het leuk vinden als jullie mij als onderwerp gebruiken." Dit is 'm dan, Karin, jouw column. Wij hebben diep respect voor jou en zijn je dankbaar dat jij ons weer even hebt kunnen laten voelen waarom wij ooit voor dit vak hebben gekozen.