Het is vrijdagmiddag en ik stap thuis binnen. Het was een fijne week. Na weken van drukte, hadden we afgelopen week tijd om op kantoor de administratie bij te werken, nazorggesprekken in te plannen en te brainstormen over de komende periode. Ik pak en theetje en ga even met een boekje op de bank zitten. Oh ja, de boodschappen moeten ook nog worden gedaan. Wat zullen we vanavond eten? Ik drink mijn thee op, pak pen en papier en loop naar de koelkast om te beginnen aan de boodschappenlijst. En dan gaat de telefoon. "de AfscheidsRegisseurs met Stephanie" hoor ik mezelf zeggen. "Dag Stephanie, je spreekt met René. Is Marcus aan het werk?" Jazeker is hij aan het werk alleen niet in de buurt. Kan ik halpen? En dan steekt René van wal. Hij kent Marcus van eerdere uitvaarten, heeft ons gesproken toen wij onze flyers aan het verspreiden waren en heeft ons kaartje bewaard. Nu heeft ons nodig. Zijn oom heeft die ochtend een ongeluk gehad met de auto en is overleden. We spreken af dat ik Marcus ga inlichten en wij die avond bij hen langskomen. 

Die avond zitten wij met René, zijn vrouw en tante aan de koffie en we horen een deel van het levensverhaal van zijn oom. Marcus is helaas al een aantal keren in de familie geweest. Toen in december 2022 de echtgenote van René z'n oom als gevolg van een noodlottig ongeval overleed en René bij het melden van het overlijden naar Marcus vroeg, kreeg hij te horen dat Marcus niet beschikbaar om hen te helpen. Wat de familie toen nog niet wist en wat hen niet werd verteld, is dat wij voor onszelf waren begonnen. Wat waren ze blij dat wij hen nu wél konden helpen. De uitvaart moest een kopie van die van zijn tante worden vertelde René. In het gesprek dat volgde, merkten wij dat dat aan alle kanten mogelijk was. Het allerbelangrijkste was dat zijn oom in hetzelfde crematorium als zijn vrouw wilde zijn omdat hij haar daar voor het allerlaatst had gezien zei hij altijd. Ondanks het verdriet, was er 1 gevoel dat de boventoon voerde. Hij vond het leven zonder zijn vrouw niet leuk meer. Hij deed zijn best om er nog wat van te maken maar voor hem was de glans er wel vanaf. 

En ineens zei de vrouw van René: "Hij is nu daar waar hij graag wilde zijn...", en dat werd de rest van de week het gevoel dat overheerste. Het werd de quote bovenaan de kaart, de zin kwam terug op de linten aan het rouwbloemstuk en ook in de aula tijdens de afscheidsdienst werd ie veel benoemd.

Toen Marcus en ik na de dienst de aula hadden opgeruimd, zagen wij dat meneer door de medewerksters van het crematorium, op zijn laatste reis werd begeleid. De deur ging dicht, we keken elkaar aan en zeiden: "Hij is nu écht daar waar hij graag wilde zijn..."